— Boeno, vexa logo. Tome un neto e poña o pelexo ahí en calquer sito. Entrón S. JBertelomeu, puxo a peí enriba d' un boooi de vino, n-o que xa soilo quedaban borras e d' elas tirou a pouco caritativa taberneira un vaso, que saiu tan oraro e tan bon como nunca outro igoal n-o establecemento se venderá. Ben o notou a taberneira, qu' 6 marcharse o Santo, prometendo volver pol-o pelexo drento d' un ano, mirou e rimirou a pipa á ver se s' aquivocara e probou vareas veces o mosto, que resulten manífico. Siguiron viudo parroqueanos, encomenzou a facerse famos' o vi ño d' a taberna e xa aquel-o non parecía senonun contino romaxe y-a todo isto á taberneira y-o seu home tira que tira vino d' o bocoi, sin que trazas tivera de se acabar uin pior fose un dia que outro, antes 6 contrareo, cada vez millor. — Pro muiler, dicía o taberneiro, isto non pode ser cousa boa y-adiós, A pipa qu' eutiña pra lavar; dando vino e mais vino en non-o entendo, vamos, que m' afusilen s' o entendo. A taberneira á todo esto calaba, tendo bon cuidado de que siguise o pelexo n-o mesmo sito e de que ningún parroquiano se lie fose sin pagar. Cumpriuse o ano qu' o Santo fixara e unha tarde en qu' o dono d' a taberna estaba litnpando unhas cubas a porta d' o estabrecemento presentouse S. Bertelemeu, quen dirixindos' Q tabarneiro, díxolle: — Boas e santas nos dea Dios. — Moi boas, responden aquel, ¿que se lie ocurría? — Pois eu, dix' o Santo, veno a buseal-o meu pelexo. — ¡O seu pelexo! repricou o taberneiro mirando pr o Santo varón e non reconocendo n-el a ningún d: os arrieiros que lie soian traguer vino. Vostó e perdoe, debe vir engañado, pois aqui non deixou pelexo algún. — Non nr engaño, non, siñor, volveu á dicir S. Bertelemeu: aquí o deixei fai hoxe xustamenta UQ ano en troques d' un neto que me den a sua parenta. Paresme qu' o paguei ben e por es' o veño hoxe á recramar. O taberneiro porfiando que non tina n-a sua casa pelexo algún y-o Santo a que si o tina levaban xa un bon anaco de temp ) cando certou a chegar a dona, qu' enterada d' o caso púxose resoltamente d1 o lado d' o seu home, negando o Santo qu' houbere deixado alí semexante cousa. San Barteletneu noa s' enfurruñou por eso e probando que tina pouca gana de rifar ou londo quizaes n-o intereor d' o home a sua boa entenceón, dirixiuse a él e con palabras cheas de doozura e que rispiraban convinceón, díxolle: — Siñor, fag' a mercó de mirar enriba d' aquel bocoi e traiga pr' aquí o que atope. Obedecen o taberneiro aparecendo co' a peí d' o Santo n-a porta d' o estabrecemento.