pand' o manteo e pranchando a tira d* o alzacuello, traballos afellas non pequenos, pois si non era moi grande a proviseon con que contaba d' os segundos,^'» primeiro non estaba pra nsistir moito a dura priseón d' as puntadas. — (¡Que lies pasa, miñas donas? — Dix' o estudeante ó ver chorándolas vellas. — E que nos ha pasar, mea filio, responden unha d1 as preguntadas, ¡cando en digo que tamen ti t' has d* esquencer de nos cando sexas Arcebispo... — Tanto non pretendo; pro si Dios me fai algo, recontra, d' o pan qu' eu coma han comer vostedes. Con que, déixense de chorar e díganme que lies parez d' o bon mozo que nos manda Noso Siñor: ¡coidado se mete respeuto! y-eso qu' en vistir... y-así faland1 o estudeante mirou d' un modo sinificativ' o seu manteo, que pol-o zurcido o remendado daba ben a razón d que fixo aquela copra qu' empeza. «La capa del estudiante Parece un jardín de flores etc: — ¿E de quen falas, Goriños? dixo unha d' as vellas. — Pois de quen ei falar, miñas santas, responden aquel, senon d' o B,do. P. D. Fr. Rafael M.a Vólez, d' o que todos hoxe se fan língoas en Santiago? Home de mais cóncea, máis vertú, modéstea e boa preséncea, nin qu' o buscaran c' un candil por toda España, o poideran atopar. O escoitaren o nome d' o Prelado, as duas vellas hirmás romperon de novo á chorar, sin dicir fala. — ¿Pro á voslés que lies pasa, recor- m^t^^^^^KXB u f < tJÍs ':' ció? preguntón entranquil' o estudean- Sj^B^m^^OF ^ te. Cando todos rin de contento, poñensem' a chorar e non de gozo, como me pares c' o fai hoxe o ceo; senon como Madalenas. Teño de mentres qu' este Siñor hame facer crego e mais párroco y-estoncas... tía Máncela... tia Rosa... ¡¡quón-as verá facendo a espiréncea d' o que dura un pai d' almas ben coidado!! — ¡Ai! Q-oriños, dixeron as vellas, ti eres un neno, soñas e vives contento oo-a iluseón. Pra nos chegouche a realidá e presto tras d' ela verás como ven a miserea y-a fame. Yse Siñor, d' o que tanto esperas e Dios bendiga... ise é quén nos mata, quen nos condena, agora de vellas, a morrer de nacesidá, se non atopamos unha y-alma caritativa que se doya de nos... ¡¡Que vai ser de nosoutras agora, Dios meu, que vai ser de nosoutras!! Entérense o estudeante d' a causa d' a tristeza d' as vellas, suas boas amigas y-el, qu' era bon, sintiu como s' un coitelo frió, moi frió, se He cravara n- o peito. ¡Deic' a él ganase pra mantel -as...!! Pol-os seus cálculos, pra d( olí a tres anos pedería cantar misa; pro en tres anos ¿que ib' a ser d' as vellas? As bagullas víñansell' 6s olios, un no púxoselle n-a gorxa e sin atinar á dicir nada estivo un bon anaco de tempo. «O P. Yélez ó un santo, tod' o mund' o di, »— pensaba Goriños — se soupera o que pasa... quen sabe... unha carta... un anoanimo... unha istáncea... iso é, unha istáncea siria millor, moito millor...» e logo ©n voz alta e dirixíndos' áa vallas falou o estudeante: