¡AyJ Romax de labregos : recorre o camiño f ¡. lespidal-as earnes, -o cobo sin rixo, amostrand-o peíame do pBilo que lan tiñoxenta parece no sitio.. Escualladas xentes, ¿quó zache anamigo sobre vosco pousou tal calváreo? ^Quén cibela ese xugo maldito qü-agonia de cote as almas doentes e os corpos vencidos .., Maina recovaxe d'un pobo famentó ide membros firido de músculos podres1 fle ñervos sin brío; . i \ rióla d-eibados do oorpo e do espritoj ¿pr'onde vas pol-o escuro sendeiro ' que leva 0 abismo? Medosa manada de parias somisos. ;j . ísí souperas morrer tan xiquera defendéndoll-o pan ós teus AUOEI FRANCISCO SÁNCHEZ GARCIA O son da gaita Toca, gaiteirifto, toca, infla, aperta o fol da gaita, que o són que as pailetas soltan chégame ó fondo ida yalma. Toca cando o sol, erguéndose, a brétema escura racha, deloura o orballo ñas rosas e a luz sobre a térra espalla. , Toca ñas amorosiñas tardes, cando xa se balxa a se deitar sobre un leíto d'ouro, rubina e esmeraldas, e lamín ñas momas noites de lúa, en que os grilos cantan, oubean os cans ñas eiras e os mozos coas mozas falan. Toca en flas e espádelas, en féstas, en foliadas, na misa grande da igresla e a porcesión, cando eaila. Toca que, cando te escoltan, a seu mo.do te acompañan eos seus atrúxol-os mozos, repinicando as campanas, os paxaros eos seus trios, oo seu marmurar as augas, e o seu roxir manso as follas, que Uam as frescas auras. Pal que os alrlfios aiegíes da muiñeira e da alborada , ripitan /de cote os ecos | , das nos as verdes montañas. Toca, eí... Mais non, gaiteiro | ilon toques mais: que si a gaita relouca Os que son dichosos, a mín non; pois doime a yalmai f BENITO LOSADA. coírTó A nogueíra No cómaro de Lixandre^ qu' está cara do levante, facía unha calor que acoraba. As rayólas semellaban fios d'ouro acesoe, escentilantes, que ferian a carne con bieos de fogo. N-aquel recalmón da fonda corredoira, na que entraba á promo o sol, estaba o señor Mingos do Muiño cavando n-unha cova que tiña mais ide vara e media de fondo. De ves en cando suspendía o seu duro trafego e limpaba a suor da enrugatda frente, volvendo de novo con mais afición 0 duro traballo. —Santas e boas tardes,— ^díxolle don Reinaldo, o médico do conoello, que apareceu por aJl d'acabaio d'unha besta relucente e gorda. r— Amén, señor,— icontestóulle o vello Mingos dea* Cubríndose. — ¿Vostó selque noft está bon? § . c. — ¿E logo? •— .Con setenta e cinco anos enriba das coalas h traballando á estas horas baixo Id' utí sol que queima I ■ — ¿E qué lie habemos de facer, don Reinaldo? O que levou coma mín toda a vida traballando non se afái a folgar. Ademáis, hoxe é o día do meu santo e quero adicalo a esta labor que fai lempo acuciaba. J — ¿E pódese saber para qué é esa cova? —Para prantar no seu lempo unha nogueira. .— lUnha nogueira! Vostó seique 'pensa vivir mais que Matusalem. — E botóuse a rire. —Non me decataba que o qu' estou facendo poldera darlle risa,-Hdixo o señor Mingos poñendo cara seria. ♦—Naturalmente, meu vello amigo. Tén vostede moilos anos, e ponse a prantar unha árbore que non dará froito senon cánido xa non teña moas nin feitura d'elas con que cómelas. ¿Non é cousa de se rire <— ¡Ai, don Reinaldo t—excramou o señor Mingos como preparándose para unha longa conversa,-— Eu ben sei qu' estou moi vello e que a letra cha* ana por mín..4 — ¿E daquela? — Daquela... que, en vérdade, magóame que unhá persona da sabldencia sua fale d' eaa naanelra. O