Orquestras de verbena galega
Verdaguer, Jacint, 1845-1902
Verdaguer, Jacint, 1845-1902
(Folgarolas, Barcelona, España, 1845 - Vallvidrera, Barcelona, España, 1902)
Apuntes biográficos/históricosFoi un sacerdote e poeta catalán, en cuxa literatura influíu especialmente o bispo Torras i Bages que o cualificou de «Príncipe dos poetas cataláns». Tamén se lle coñece como « Mossèn Cinto Verdaguer» pola súa condición de clérigo.
A relixiosidade da súa nai fíxolle ingresar, en 1855, aos dez anos de idade, no Seminario de Vich.
O 24 de setembro de 1870 foi ordenado sacerdote en Vich.
Aos vinte e oito anos, en decembro de 1874, entrou como sacerdote na Compañía Transatlántica de Antonio López e López (futuro marqués de Comillas), recomendándolle os médicos, para mellorar a súa saúde, os aires do mar. Pasou dous anos cruzando o Atlántico, de España a Cuba (e viceversa). O 8 de setembro de 1876 morre o seu pai, aos sesenta e cinco anos. No barco "Ciudad Condal", de regreso de Cuba, termina o poema "La Atlántida". En novembro entra, como capelán, na casa do futuro marqués de Comillas, no palacio Moja de Barcelona.
En 1877 o Consistorio dos Xogos Florais concédelle o premio extraordinario da Deputación de Barcelona polo poema "La Atlántida". É a súa consagración como poeta. O crítico Menéndez e Pelayo considera a Verdaguer «o poeta con máis dotes creativos de España».
En 1880, tras obter os tres premios canónicos nos Xogos Florais, foi proclamado Mestre en Gai Saber. Ese mesmo ano publicou dous libros sobre Montserrat.
En 1883, presenta aos Xogos Florais unha extensa oda "A Barcelona" que lle merece un premio extraordinario. O Concello da cidade publica o poema nunha edición de cen mil exemplares.
En 1886 publica "Canigó", o seu segundo gran poema épico.
O bispo de Vich, que o coroara en Ripoll, abriulle un expediente disciplinario por desobediencia, e prohibíuselle exercer o ministerio sacerdotal. O poeta pasou dous anos de soidade e amargura, durante os cales escribiu outro tipo de poesía, máis persoal e moi dolorida. En 1895 e 1897 publicou na prensa esquerdista de Barcelona uns durísimos artigos «en defensa propia», que causaron gran estupor na xerarquía eclesiástica e na opinión pública catalá. A intervención dos monxes agostiños del Escorial foi decisiva para que o bispo Morgades devolvéselle as licenzas sacerdotais, tras a retractación do capelán-poeta.
Faleceu en 1902 de tise.
Wikipedia
A relixiosidade da súa nai fíxolle ingresar, en 1855, aos dez anos de idade, no Seminario de Vich.
O 24 de setembro de 1870 foi ordenado sacerdote en Vich.
Aos vinte e oito anos, en decembro de 1874, entrou como sacerdote na Compañía Transatlántica de Antonio López e López (futuro marqués de Comillas), recomendándolle os médicos, para mellorar a súa saúde, os aires do mar. Pasou dous anos cruzando o Atlántico, de España a Cuba (e viceversa). O 8 de setembro de 1876 morre o seu pai, aos sesenta e cinco anos. No barco "Ciudad Condal", de regreso de Cuba, termina o poema "La Atlántida". En novembro entra, como capelán, na casa do futuro marqués de Comillas, no palacio Moja de Barcelona.
En 1877 o Consistorio dos Xogos Florais concédelle o premio extraordinario da Deputación de Barcelona polo poema "La Atlántida". É a súa consagración como poeta. O crítico Menéndez e Pelayo considera a Verdaguer «o poeta con máis dotes creativos de España».
En 1880, tras obter os tres premios canónicos nos Xogos Florais, foi proclamado Mestre en Gai Saber. Ese mesmo ano publicou dous libros sobre Montserrat.
En 1883, presenta aos Xogos Florais unha extensa oda "A Barcelona" que lle merece un premio extraordinario. O Concello da cidade publica o poema nunha edición de cen mil exemplares.
En 1886 publica "Canigó", o seu segundo gran poema épico.
O bispo de Vich, que o coroara en Ripoll, abriulle un expediente disciplinario por desobediencia, e prohibíuselle exercer o ministerio sacerdotal. O poeta pasou dous anos de soidade e amargura, durante os cales escribiu outro tipo de poesía, máis persoal e moi dolorida. En 1895 e 1897 publicou na prensa esquerdista de Barcelona uns durísimos artigos «en defensa propia», que causaron gran estupor na xerarquía eclesiástica e na opinión pública catalá. A intervención dos monxes agostiños del Escorial foi decisiva para que o bispo Morgades devolvéselle as licenzas sacerdotais, tras a retractación do capelán-poeta.
Faleceu en 1902 de tise.
Wikipedia
RelaciónsColaborador de:
Nós (Ourense. 1920)
Influído por:
Torras y Bages, José, 1846-1916
Traducido ao galego por:
Cabada Vázquez, Xosé Manuel, 1901-1936
Nós (Ourense. 1920)
Influído por:
Torras y Bages, José, 1846-1916
Traducido ao galego por:
Cabada Vázquez, Xosé Manuel, 1901-1936
Formas alternativas do nomeVerdaguer Santaló, Jacinto
Verdaguer, Jacinto, 1845-1902
Verdaguer, Mossén Jacinto
Cinto, Mossen, 1845-1902
Verdaguer, Cinto, 1845-1902
Verdaguer i Santaló, Jacint, 1845-1902
Verdaguer y Santaló, Jacinto, 1845-1902
Verdaguer, Jacinto, 1845-1902
Verdaguer, Mossén Jacinto
Cinto, Mossen, 1845-1902
Verdaguer, Cinto, 1845-1902
Verdaguer i Santaló, Jacint, 1845-1902
Verdaguer y Santaló, Jacinto, 1845-1902
Fontes consultadas1. Catálogo de autoridades da Biblioteca Nacional de España. XX1082001. Visitado o 27 de maio de 2020
Buscas no catálogo
Campo de Actividade
Ocupación
Xénero
Masculino
Xunta de Galicia. Información mantenida y publicada en internet por la Xunta de Galicia
Atención a la ciudadanía - Accesibilidade - Aviso legal - Mapa do portal